W dawnych czasach okulary korekcyjne uważane były za akcesoria typowo medyczne i przeznaczone dla osób niedowidzących, więc kojarzone z ułomnością i postrzegane jako oznakę słabości fizycznej.Obecnie są one coraz bardziej kojarzone z atrakcyjnością albo wysoką inteligencją. Niektórzy noszą bowiem okulary zerówki tylko po to, aby poprawić swój wygląd, nawet nie mając wady wzroku. Jak wobec tego powstały okulary, jak przebiegały ich dzieje i w jaki sposób osiągnęły one swoją popularność?
Próby wzmacniania siły wzroku prawdopodobnie miały miejsce już w starożytności, ale tak naprawdę nie ma na to żadnych dowodów. W starożytnym Rzymie i Egipcie wykorzystywano do tego celu kryształy, które pomagały lepiej widzieć. W XIII w Marco Polo pisał, że prototypów okularów używali Chińczycy. W tym samym czasie w Europie wspomina o nich mnich Roger Bacon. Najprawdopodobniej na naszym kontynencie pojawiły się one w Toskanii pod koniec XIII wieku, a za ich wynalazcę uważa się —Salvino degli Armati naukowca z Florencji. Ze źródeł wynika, że okulary wykonał również w podobnym czasie dominikanin Alessandro della Spina.
Pierwsze potwierdzone informacje na temat okularów pochodzą jednak z początków XIV w. Wiemy, że pierwsze oprawki do okularów wykonywano z drewna, kości, skóry, złota i srebra.
W Polsce najstarsze okulary posiadające rogową oprawę i pochodzące z XV w. znaleziono w Elblągu.
Ponoć pierwsze dwie soczewki wypukłe zeszlifowali pod koniec XIII wieku szklarze na włoskiej wyspie Murano, po czym umieścili je oni w drewnianych pierścieniach z trzonkiem i połączyli nitem. Z czasem wytwarzanie szkła i szlifowanie soczewek stało się popularne w całej Europie a przede wszystkim w Niderlandach, Niemczech i Anglii.
Już w XIV wieku we Włoszech, noszono okulary w celu korekcji dalekowzroczności, natomiast w drugiej połowie XV wieku stworzono w Niemczech okulary dla krótkowidzów.
W XVI wieku coraz więcej ludzi potrafiło już czytać, a na rynku pojawiało się coraz więcej książek, stąd rozwinęło się zapotrzebowanie na okulary. Unowocześniono wówczas sposób wykonywania soczewek. Wcześniej bowiem wytwarzano je tylko z kryształów górskich albo berylu. Wyrabianie soczewek ze szkła nastąpiło wraz z rozwojem jego produkcji. Z czasem okulary stały się towarem pożądanym. Robiono je nie tylko z metali – złota, srebra, miedzi czy żelaza, ale również masy perłowej, kamieni szlachetnych, skóry, skorupy żółwia, rogu, fiszbin wielorybów czy szylkretu.
Do unowocześnienia oprawek do okularów przyczynili się bardzo Brytyjczycy. Pierwsze okulary posiadające sztywne zauszniki są dziełem londyńskiego optyka Edwarda Scarletta, który wykonał je w 1727 roku. Z kolei James Ayscough wprowadził zawiasy, pozwalające je składać.
W pół wieku później Benjamin Franklin wynalazł soczewki dwuogniskowe, poprzedniczki dzisiejszych soczewek zmiennoogniskowych, które do dziś nazywa się soczewkami franklinowskimi. W kolejnych latach stworzono szkła cylindryczne pozwalające na wyrównanie astygmatyzmu.
Natomiast od początku XIX wieku pod wpływem mody zaczęto wytwarzać binokle i monokle. Binokle posiadały dwa okrągłe szkła połączone zaciskiem, umożliwiającym noszenie ich na nosie, a monokl miał tylko jedno szkło, które można było nosić pomiędzy łukiem brwiowym a kością policzkową i mocowano go na łańcuszku do okularów na kieszeni kamizelki.
Z kolei dla kobiet stworzono model okularów określany jako face-a-main albo longorn. Ich soczewki umieszczano na długich zdobionych rączkach i nie nosiło się ich na nosie.
Na przestrzeni lat sposoby produkcji okularów bardzo się zmieniały dzięki zastosowaniu różnej technologii soczewek czy materiałów do produkcji oprawek. W XX wieku okulary stały się już powszechnie, dostępne dla wszystkich. Popularne stało się również używanie etui do okularów a w 1959 r wynaleziono okulary progresywne.Obecnie najczęściej okulary robione są z tworzyw sztucznych, acetalu lub metalu np. tytanu. W celu zapobieganiu wadom wzroku spowodowanym przez długie wpatrywanie się w ekran monitora, pojawiły się też okulary do komputera.